De meesten van jullie herkennen het vast. Dat je bijvoorbeeld je oog hebt laten vallen op een type auto (je bent toe aan een nieuwe) en vanaf dat moment de een na de andere jouw ideale auto je inhaalt. Of dat je liefdesverdriet hebt en je omgeving juist dan bol lijkt te staan van kleffe verliefde stelletjes. Of, in mijn geval, dat je weer eens stopt met roken en dat je gewoonweg bijna iedere lotgenoot in de file met open raampje diep ziet (en ruikt) inhaleren.
Rugzak Gister had ik ook zo’n ervaring, een wel heel bijzonder mooie, die ik toevoeg aan mijn backpack “toeval bestaat niet”. Het gebeurde in de gang bij Tio, recht tegenover mijn lokaal. Ter inleiding kan ik niet anders dan jullie op een positieve manier jaloers te maken op onze reis door Vietnam. Precies twee weken voordat we die allergrootste kist van The Emirates instapten, keken mijn lief en ik elkaar aan en zeiden volmondig JA. We doen het, we gaan Vietnam ontdekken. Snel snel een rugzak geleend, inentingen gehaald en ons ingelezen. Geen overnachtingen geboekt, enkel een vliegreis terug van eiland Phu Quoc naar Saigon (blijf ik mooier vinden dan Ho Chi Minh) om zeker te zijn van de aansluitende terugvlucht.
Diversiteit Geraakt door de diversiteit van dit land. Qua landschap en rijstvelden, dorpen en steden, kuststrook en delta’s, geuren en kleuren, brommers en chaos, neon-verlichting en karaoke, rust en hectiek, schoonheid en vervuiling, rijkdom en armoede, oud-en-authentiek tegenover nieuw-en-hip, echte- en nep glimlach, zon, tropische regenbuien en dus vochtige hitte. En veel kei harde matrassen. Vietnam wil al lang af van zijn imago als door een historische oorlog geteisterd land.
Geloof Gefascineerd door alle kitscherige altaartjes in winkels, ben ik erachter gekomen dat die altaartjes bedoeld zijn om zakelijk geluk te brengen. Vandaar dat er twee lachende Boeddha’s toekijken op de offers van sterke drank, sigaretten en ander materieel geluk. Blijkbaar zijn de altaartjes in de huizen anders en staan uit het zicht. Daar prijken de foto’s van voorouders. Men gelooft in de geesten van voorouders en aan hen hoeft niet zo veel geofferd te worden, behalve wat fruit en bloemen. Ik ben aan het bekijken waar we hier een altaartje kunnen inrichten, met neon verlichting en al.
Toeval bestaat niet De terugreis was pittig. Van deur tot deur 27 uur reizen, naar schatting zo’n drie uur slaap en de volgende dag gewoon weer werken. Hebben we zelf voor gekozen, dus geen gezeur. Met enkel nog jetlag in de darmen, liep ik dus naar mijn lokaal bij Tio. Wat was het geval? Recht tegenover mijn lokaal hangen twee grote foto-panelen, 2 meter bij 1 meter. Ik ben er zeker 1000 keer voorbij gelopen en pas nu zag ik ze. Twee loei grote foto’s van Hoi-An: de rivier met een typisch Hoi-An pand en uiteraard ook de lampionnen in groot formaat. Met glanzende ogen heb ik 3 collega-docenten, eveneens Vietnam kenners, uit hun lokaal gehaald en gezamenlijk hebben we ons ca 1 minuut verbaasd over het feit dat geen van ons die foto’s al eerder had gezien.
Zien en voelen De deur van mijn lokaal is de hele dag open gebleven en ik heb mijn lessen anders ingericht. Ik wilde mijn studenten zien in plaats van alleen maar naar ze te kijken en verplichte lesstof er doorheen te jassen. Wat was dat goed! Vietnam heeft me in ieder geval weer eens fijntjes laten ervaren wat het grote verschil is tussen kijken en echt zien.
Loes Live & Learn helpt jou en jouw bedrijf graag om te zien in plaats van te kijken.